منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴) 

لحظاتی در «خیابان جامپ شماره 22» وجود دارد که آن را تا مرز فوق العاده عالی بودن پیش می‌برد، اما متاسفانه شمار این لحظات در مقابل بخش‌هایی که به دلایل گوناگون خوب از آب در نیامده اند بسیار ناچیز است.

روی هم رفته این فیلم به اندازه کافی نکات مثبتی دارد که بشود دیدنش را توصیه کرد.

Directors: Chris Miller, Phil Lord

اگر مقداری از زمان زیادش چشم بپوشیم و سعی کنیم تمرکزمان را از روی المان های اکشن این فیلم که برچسب«» "کمدی-اکشن" را بر روی خود می‌بیند برداریم، شاید «خیابان جامپ شماره 22» را بتوان شایسته عنوان یکی از به یادماندنی ترین کمدی‌های 2014 دانست.

  Channing Tatum                                     Jonah Hill                                          Ice Cube                

این کار که محصول مشترک کارگردانی فیل لرد و کریستوفر میلر است را می‌توان - کما این که هست - دومین کار خوب آنها پس از «فیلم لگو The Lego Movie» در امسال دانست.

یکی از نکات قوت «خیابان جامپ شماره 22» شیوه برخورد آن با مرسومات و قواعد سینمایی است. این فیلم خود اعتراف می‌کند که دنباله‌ها عموما در سطح پایین‌تری نسبت به قسمت قبلی خود قرار می‌گیرند، بعلاوه مفهوم "اولین ملاقات تصادفی عاشقانه" را به سخره می‌گیرد و "رفیق بازی" را تا مرز قلمرو روابط عاشقانه پیش می‌برد.

تمام ایده فیلم این است که دو بازیگر ۳۱ ساله و ۳۴ ساله تبدیل می‌شوند به دو دانش آموزی که به تازگی از دبیرستان فارغ التحصیل شده‌اند و فیلمنامه تا آخرین قطره‌ای که جا دارد، از این ایده استفاده می‌کند.

شوخی‌های فیلم مانند خیلی دیگر از کمدی‌های پر هزینه بگیر نگیر دارد. با این حال لحظاتی در فیلم هست که به همان اندازه که دلتان را از خنده به درد می‌آورند عجیب و غریب و نامانوس هستند.

برای مثال دعوای بین جونا هیل و جیلیان بِل را در نظر بگیرید، که بیشتر جنبه تمایلات جنسی دارد. در ادامه آیس کیوب روی کار می‌آید که هیچ جای دیگری مثل اینجا عالی بکار گرفته نشده بود.

بهترین صحنه‌ی «خیابان جامپ شماره 22» جایی است که با یک کات به نمای نزدیکی از واکنش آیس کیوب می‌رود. این صحنه بی نظیر است.

فیلم درست از جایی آغاز می‌شود که قسمت قبلش یعنی «خیابان جامپ شماره 21» - که بجای اقتباس در واقع یک شوخی با مجموعه تلویزیونی با همین نام است – تمام شده بود.

اشمیت (با بازی جونا هیل) و جِنکو (با بازی چنینگ تیتوم) دو پلیس مخفی و دوست هستند که به اداره مرکزی جدید و نزد سروان دیکسون (با بازی آیس کیوب) در خیابان جامپ شماره 22 فرستاده می‌شوند.

ماموریتی که آنها موظف به انجامش می‌شوند به این ترتیب است که باید به دانشگاه بروند و دلّالان مواد مخدّری که مسئول مرگ یک زن جوان هستند را دستگیر نمایند.

اما وقتی پایشان به دانشگاه می‌رسد، اشمیت با یکی از دختران جذاب دانشگاه«با بازی امبر استیونز» دوست می‌شود و جنکو علایقش را بیشتر در فوتبال بازی کردن و خوش گذرانی با دوست صمیمی جدیدش زوک «با بازی وایِت راسل»می‌بیند و به این ترتیب کم کم تمرکزشان از روی هدف اولیه‌ای که به دانشگاه آمده بودند برداشته می‌شود.

«خیابان جامپ شماره 22» از این رنج می‌برد که کمی بیش از حد بر شیوه روایتی تکیه دارد که آنچنان هم جالب نیست.

در طول حدود دو ساعت زمان فیلم، این احساس دست می‌دهد که فیلم و به خصوص نیم ساعت پایانی بیش از حد کشیده و طولانی شده است.سکانس‌های اکشن فیلم، که بیشتر به صورت ادا و اطوار ساخته شده‌اند، عموما جزو زواید فیلم به حساب می‌آیند.

در اوایل داستان صحنه‌ای وجود دارد که اشمیت و جنکو بالای سقف یک کامیون در حال حرکت رفته‌اند. گرچه هدف از آوردن این صحنه به نوعی دست انداختن بدلکاری‌هایی به سبک فیلم های «سریع و خشمگین» بوده است، اما این صحنه و چندین و چند صحنه مشابه دیگر آنچنان که باید و شاید هوشمندانه نیست و عملکرد جالبی ندارد.

«خیابان جامپ شماره 22» زیر همه هجویات و تله‌گذاری‌های خودآگاهانه‌اش، در وهله اول فیلمی در مورد رفاقت و رفیق بازی است، درست همانطور که قسمت پیشینش بود.جونا هیل و چنینگ تیتوم چنان دوباره در نقش هایشان فرو می‌روند که انگار از آن موقع چیزی نگذشته است.

ایفای نقششان در اینجا نسبت به «خیابان جامپ شماره 21» روانتر است، شاید به این خاطر که این دو در فاصله بین دو فیلم با هم بیشتر آشنا شده‌اند و احساس راحتی بیشتری می‌کنند.

آیس کیوب که نقش "فرمانده سیاه پوست عصبانی" را به دلچسبی هرچه تمامتر بازی می‌کند، در تک تک صحنه‌هایی که حضور دارد تمام توجه‌ها را به خود جلب می‌کند. لرد و میلر به زیرکی دقیقا همان زمانی که باید را در اختیار کیوب قرار داده اند.

تازه واردان این قسمت یعنی امبر استیونز، وایِت راسل و پیتر استرمر (در نقش ... اوم ... آدم بد گنده‌هه) چندان شگفتی ساز نیستند، اما در فیلمی از این دست آنچنان جای تعجب هم نیست. 

سکانس تیتراژ پایانی ارزش این را دارد که منتظرش بمانید. در کنار گوشه و کنایه زدن های واضحش به تبلیغات و بازاریابی و ...، تقریبا هر اشتباهی که هالیوود تا بحال در مورد دنباله‌ها مرتکب شده است را به سخره می‌گیرد.آنطور که از اینجا به نظر می‌رسد «خیابان جامپ شماره 23» تازه اول کار این مجموعه در ادامه است. 

«خیابان جامپ شماره 22» از همان سنخ قسمت اولش است. هر دو فیلم لحن مشابهی دارند و نقاط قوت و ضعف یکسان. لرد و میلر به نظر می‌رسد با این پیشفرض که "اگر خراب نیست پس دست نزن" کار می‌کنند.

از آنجایی که «خیابان جامپ شماره ۲۱» به موفقیت خفیفی در گیشه دست یافت، تغییر دادن روش در این مقطع شاید کمی بی احتیاطی می‌بود. در نتیجه دعوت کردن یا نکردن افرادی که محصول 2012 را دیده بودند به تماشای این قسمت کار سختی نیست.

«خیابان جامپ شماره 22» کار شاخص و متفاوتی نسبت به قسمت قبل انجام نمی‌دهد، بنابراین نه به شمار طرفدارانش اضافه خواهد شد، نه از آن کم.

منتقد: اِریک کان (indieWIRE) - امتیاز 6.7 از 10 ( -B)

آیا ممکن است فیلمی در آن واحد هم هوشمندانه باشد و هم احمقانه؟  «لوسی» ساخته لوک بیسون، که در آن اسکارلت جوهانسون نقش ابرزنی را ایفا می‌کند که قادر است به وسیله ذهن تقویت شده‌اش (با کمک علم) مانند یک خدا عمل کند، موضوعی تقریباً متقاعد کننده را مطرح می‌کند.

Director: Luc Besson

بیسون، که از زمان ساخت «عامل پنجم 1997 The Fifth Element» فیلم اکشن چشمگیر دیگری را کارگردانی نکرده است، این بار نیز حقیقتاً به فرم بازنمی گردد بلکه اثری شلخته را ارائه می دهد، در حالی که جوهانسون متعهد نیز نقش یک نیروی یگانه‌ساز را در مرکز این دیوانگی ایفا می‌کند.

  Scarlett Johansson                              Morgan Freeman                                    Min sik Choi           

گرچه فیلمنامه بیسون ناشیانه با ایده های بزرگی درباره تاریخ بیداری بشر بازی می‌کند، داستان فیلم ساده است: لوسی با بازی جوهانسون که ساکن تایپه است، توافق می‌کند به نیابت از نامزدش، که خیلی زود کشته می‌شود، بسته ای را به خلافکارها تحویل دهد.

او که توسط انسان‌های بدکار اسیر شده است به زور تن به یک عمل جراحی می‌دهد که در جریان آن یک بسته مواد مخدر داخل شکمش قرار داده می‌شود با این امید که با این کار او را به یک حامل مواد تبدیل کنند.در عوض وقتی که این پاکت تصادفاً پاره می‌شود، لوسی نیروی آن‌ مواد را جذب می‌کند.

این صحنه‌ها مرتب با کات‌هایی از یک سخنرانی توسط یک استاد روان شناسی با بازی مورگان فریمن درباره قابلیت‌های دست نخورده ذهن بشر همراه هستند: بر اساس این سخنرانی ما تنها از ۱% مغزمان استفاده می‌کنیم! حال اگر بتوانیم از تمام قدرت مغز استفاده کنیم، چه اتفاقی رخ می دهد؟

با آبی شدن رنگ چشمان لوسی، ما نیز به پاسخ پرسشمان می‌رسیم. از نمایی در ابتدای فیلم، که لوسی دستگیر می‌شود و بیسون به نماهایی از یوزپلنگی که مشغول به دام انداختن شکار خود است کات می زند به فیلم احمقانه‌ای تبدیل می‌شود که به تدریج منطق روایی خود را از دست می‌دهد.

لوسی با مشت و لگد راه خود را به سمت آزادی باز می‌کند، پزشکی را پیدا می کند تا شرایطش را برایش توضیح دهد و با گروه های جنایتکار دیگر می جنگد تا به فریمن برسد و برداشت های خود از زندگی، گیتی و همه چیز را با او به اشتراک بگذارد.

جنون محضی که بیسون در نبردهای انفرادی به نمایش می‌گذارد فیلم را مضحک‌تر می‌سازد. در لحظات واپسین، کل پروژه ظاهرا صرفاً به نور و صدا و اکشن تنزل می‌یابد، به گونه‌ای که حتی خود بِسون هم نمی‌تواند داستانی را که در ذهن داشته است روایت کند.

تا رسیدن به آن نقطه، فیلم پر است از لحظه‌های دیوانه بازی لذتبخش. وقتی که لوسی به زور اسلحه یک جراح را وادار می‌کند که مواد مخدر را از شکمش خارج کند، تصادفاً در حین عمل جراحی به مادرش زنگ می‌زند و به حد کافی باهوش است که شدت درد را با صورت خود نشان دهد.

او یک پلیس متحیر را می‌بوسد تا صرفاً وجود عشق را به خود یادآوری کند. در یکی از صحنه های تیراندازی پایان فیلم که بی دلیل در رابطه با موشک اندازها و یک محیط سفید خالی است به یاد فیلم «THX-1138» جُرج لوکاس محصول سال ۱۹۷۱ می افتیم.

در طول تمام این اتفاقات نوشته های داخل فیلم سیر تکامل قدرت مغز لوسی به صورت ۱۰ درصد ۱۰ درصد دنبال می‌کنند به گونه‌ای که گویی او مراحل مختلف یک بازی ویدئویی را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذارد. در واقع فیلم با روایت خود در برجسته کردن جنبه زیبایی یک بازی ویدئویی، از یک بازی ویدئویی هم بیشتر پیش می‌رود.

لوسی تنها با تکان دادن دستش دمار از روزگار گروهی از مهاجمان در می آورد و بعد عده ای دیگر را از زمین بلند می‌کند که نتایج جالبی دارد. اما او نه تنها در این بازی ویدئویی فوق‌العاده حرفه‌ای است، بلکه کد میانبر نهایی را نیز یافته است. این شخصیت به قدری قدرتمند است که هرگز واقعاً به خطر نمی‌افتد و این مانع از ایجاد هر گونه حس تعلیق واقعی در فیلم می‌شود.

مفهوم اساسی فیلم بیسون همچنان به قدری واهی و پوچ است که «لوسی» هرگز در متعجب ساختنتان کم نمی‌آورد. تنها مؤلفه قابل پیش بینی فیلم «زنانگی افسونگر» یا همان «Femme Fatale» بودن است، درونمایه‌ای که در تمامی فیلم‌های بیسون از زمان ساخت «دختری به نام نیکیتا La Femme Nikita» در دهه 1990 تاکنون دیده می‌شود.

با اجرای هیجان انگیز جوهانسون، تصویر زنی سرسخت که مردان قدرتمند اطراف خود را شکست می‌دهد ابعاد کامیک بوکی به خود می‌گیرد.

«لوسی» علاوه بر معرفی یک زن ابرقهرمان - چیزی که هنوز پدیده ای نادر است - شخصیتی مشابه با نقش قدرت طلب جوهانسون در فیلم «زیر پوست 2013 Under the Skin» جاناتان گِلیزِر ارائه می‌نماید، که در آن جوهانسون نقش یک بیگانه فضایی اغواگر را بازی می‌کند که کارش صید مردان است.

در هر دو فیلم جوهانسون به موجودی فرازمینی تبدیل می‌شود که دارای حواس خارجی است و این اشتیاق وی به استفاده منحصر به فرد از ویژگی‌های فیزیکی‌اش را اثبات می‌کند.

در نمایی از فیلم «لوسی» که در آن شخصیت اصلی در دستشویی یک هواپیما پنهان شده است و ناگهان به ذرات بخار تبدیل می‌شود، شباهت زیادی به افکتی (جلوه ای) دیده می‌شود که به کرات در فیلم «زیر پوست» به کار رفته است و در زمره یکی از عجیب‌ترین صحنه های سال قرار می‌گیرد.

نهایتاً، بِسون در یافتن لحظات پرتنش نسبت به در آمیختن آنها با هم موفقتر است؛ اما انکار تخیل دیوانه‌وارش نیز امری غیرممکن است. لحظات مختلف فیلم مملو از احتمالات چند پاره هستند و هر چند وقت یک بار گذری به فیلم‌هایی چون مجموعه «Crank» و  «2001: یک ادیسه فضایی» و «ماتریکس» می‌زند؛ با اینکه هرگز به بزرگی آنها نمی‌رسد، اما به قدر ذره ای از DNA هر یک را دارد.

با نزدیک شدن «لوسی» به اوج خود، فیلم به جای داشتن یک پایان منظم با مجموعه ای از شاه بیت‌های بصری همراه می‌شود. در حماقت ذاتی فیلم جای هیچ سئوالی نیست، اما بیسون به هر حال فیلم را دوست داشتنی و غیرمنتظره از آب در آورده و یک پادزهر احمقانه را به فیلم‌های احمقانه ای، که حتی به خود زحمت متفاوت بودن را نمی‌دهند، تزریق می‌کند.

«لوسی» فیلمی یکپارچه نیست، اما بیسون به کمک نوآوری درخشانش سعی می‌کند تا رنگ و لعابی تازه بر این فرمول بزند. «لوسی» از آن فیلم ها شلخته‌ی بی قید و بندی است که دوست داریم استودیوهای فیلم سازی بیشتر برایمان بسازند.

Teenage Mutant Ninja Turtles

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۳.۸ از ۱۰ (۱.۵ از ۴)

«لاک پشت های نینجا»، که بازگویی تکراری ای از مجموعه فیلمی است که بیش از ۲۵ سال یکی از محبوب ترین آثار کودک و نوجوان بوده، خویشاوندی نزدیکی با فیلم های «ترانسفورمرز» دارد.

هر دوی این فیلم ها محبوبیت خود در جریان اصلی سینما را از طریق اسباب بازی ها و برنامه های تلویزیونی به دست آوره ادند، هر دوی آنها طرفداران سرسختی دارند، و اکنون اثر انگشت «مایکل بی» در سراسر هر دو فیلم دیده می شود.

Director: Jonathan Liebesman

«مایکل بی» این فیلم را کارگردانی نکرده است او تهیه کننده فیلم است و «جوناتان لیبزمن» صاحب جایگاه کارگردانی، کسی که فیلم یکنواخت و کش دار «نبرد تایتان ها» و فیلم مزخرف «نبرد لس آنجلس» را ساخته است.

  Megan Fox                                           Will Arnett                                       William Fichtner                    

بی این فیلم را کارگردانی نکرده است («جوناتان لیبزمن» صاحب این جایگاه است و مایکل بی تهیه کننده)، کسی که فیلم یکنواخت و کش دار «نبرد تایتان ها» و فیلم مزخرف «نبرد لس آنجلس» را ساخته است.

اما نام بی به عنوان یکی از تهیه کننده گان درج شده و وجود چندباره ی سر و صداهای گوش خراش، انفجارها، تدوین سریع و گرافیک کامپیوتری بی وقفه همگی ردپای بی را نشان می دهند.

«لاک پشت های نینجا» در حین اینکه تماشاگران را به سوی تسلیم شدن هل می دهد، نمی تواند چندان لذت خالی از منطق و فکری برای آنها فراهم کند. واژه ی "خسته و پریشان شده" توصیفی منطقی برای تجربه ی دیدن این فیلم خواهد بود.

فیلم از اصل به شیوه ای طراحی شده است تا برای طرفداران فیلم های «لاک پشت های نینجا»، به خصوص آنهایی که تازه به این گروه پیوسته اند، خوشایند و جذاب باشد.گروه سنی مورد نظر افراد 10 تا 14 ساله هستند.

شاید از نظر طرفداران بزرگسال تر که به دلیل ترکیبی از حس خاطره انگیزی و کنجکاوی جذب این فیلم شده اند، تغییراتی که بر افسانه ی لاک پشت های نینجا اعمال شده است بیش از حد شدید باشند و نشود با آنها احساس راحتی کرد.

شنیده شده که یکی از طرفداران سرسخت از اینکه لاک پشت های جدید دارای بینی هستند گلایه مند بود. برای کسانی که با «لاک پشت های نینجا» آشنایی ندارند و یا آنهایی که یک خط داستانی منسجم را ترجیح می دهند، نشستن و تماشای این فیلم ناراحت کننده و بی فایده خواهد بود.

تنها برتری واقعی این فیلم نسبت به فیلم جدید «ترانسفورمرز: عصر انقراض» این است که زمان آن یک ساعت کوتاه تر است.

فیلم با تمرکز بر لاک پشت های کامپیوتری آغاز نمی شود بلکه بر روی اپریل اُ نیل (مگان فاکس) متمرکز می شود که می خواهد شبیه به «برندا استار» (نام یک کمیک استریپ با موضوع یک خبرنگار) بشود و بعداً گزارشگر خبر تلویزیونی درجه یکی خواهد شد.

اپریل در حین اینکه درباره ی فعالیت های تروریستی گروهی به نام «قبیله ی فوت» تحقیق می کند، برای اولین بار با گروه چهار نفره ی لاک پشت های نینجا که به شیوه ی خود برای اجرای عدالت فعالیت می کنند برخورد می کند رافائل (آلن ریچاردسون)، لئوناردو (پیت پلوزک با صدای «جانی ناکسویل»)، میکل آنجلو (نوئل فیشر) و دوناتلو (جرمی هوارد).

او بعداً با مربی آنان که موشی غول پیکر به نام اسپلینتر (دنی وودبرن با صدای «تونی شالوب») است ملاقات می کند.

اپریل با همراهی یار وفادار خود، فیلمبرداری به نام ورنون فنویک (ویل آرنت)، لاک پشت ها را دنبال می کند و به آنها که می خواهند به حکومت وحشتی که توسط «قبیله ی فوت»، سردسته ی قدرتمنداشن شردر (توهورو ماسامون) و وکیل ثروتمند آنان اریک ساشس (ویلیام فیچنر) ایجاد شده است، پایان بدهند.

لاک پشت های جدید چگونه اند؟ هیچ کدام مشخصات خاصی ندارند. طرفداران قدیمی «لاک پشت های نینجا» می توانند خودشان آنها را نشانه گذاری کنند اما دوناتلوی ابله تنها کسی است که شخصیت متفاوتی دارد و بقیه شبیه به هم هستند.

گرافیک کامپیوتری که برای خلق آنها استفاده شده است شناسایی و هویت بخشی به آنان در میان تماشاگران را محدود می کند. آنها شبیه به شخصیت های کارتونی دو بعدی در فیلم های بر اساس کارتون ها به نظر می رسند.

تنها دروازه ی ورود تماشاگر به دنیای آنها اپریل اُ نیل است اما بازیگر نقش «مگان فاکس» باز هم بیشتر به خاطر ظاهر جذاب اش قابل اشاره است نه نقش آفرینی اش. او در کنار دیگر جنبه های چشم نواز فیلم به خوبی جای خود را پیدا می کند اما شخصیت او هرگز بیش از ضمیمه ای غیر ضروری برای داستانی که درهم و برهم نوشته شده به نظر نمی رسد. 

«لاک پشت های نینجا» حقیقتاً نمی تواند به عنوان یک فیلم پذیرفته شود، اما این نکته ای غافلگیر کننده نیست. فیلم در اصل به عنوان تبلیغی ۱۰۰ دقیقه ای برای اسباب بازی ها عمل می کند. حال و هوا و ظاهر فیلم به یک بازی ویدئویی ۳ بعدی روی پرده ی بزرگ شبیه است.

نبرد نهایی با حضور شردر شبیه به مرحله ی غولِ آخر بازی ها به نظر می رسد. باید برای سازندگان فیلم به این خاطر که مخاطبان خود را می شناسند اعتبار قائل شد.

پسران نوجوان عاشق بازی های کامپیوتری هستند. یکی از مشکلاتی که سر راه کشاندن آنها به سالن های سینما وجود دارد، جدا کردن آنها از کنسول های بازی شان است.

گروه تولید فیلم، با ساخت «لاک پشت های نینجا» به شکلی که در جلوه های صوتی و تصویری یک بازی غرق شده است، بخت خود را در رابطه با این بچه ها امتحان می کند. متأسفانه فیلم در این راستا همه ی تماشاگران دیگر را از دست می دهد.

«لاک پشت های نینجا»، برای اکثر گروه احتمالی تماشاگران، بیش از سردرد و از دست دادن ۱۰ دلار قیمت بلیط چیزی به همراه ندارد. 

معرفی فیلم محافظین کهکشان Guardians of the Galaxy 2014

منتقد: اِریک کان - امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (B) 

«محافظین کهکشان» فیلمی هوشمندانه و مفرح است که به نبرد با انفجارهای احمقانه و دیگر جلوه های ویژه بر می‌خیزد. اما در عین حال ستایشی است از جلوه های ویژه.

Director: James Gunn

قمار تجاری هوشمندانه‌ی فیلم‌هایِ ابرقهرمانیِ اخیر مارول این است که گرچه همه داستان‌ها در یک دنیای مشابه رخ می‌دهند، اما این استودیو اقدام به جذب نویسنده و کارگردان‌هایی نموده که دیدی متمایز نسبت به کار کردن در این محدودیت‌ها دارند.

  Chris Pratt                                    Zoe Saldana                                       Dave Batista                   

میل شدید جان فاورو به خلق ضدقهرمان های مذکر جذاب کمک بزرگی به ایجاد جلوه اولیه «مرد آهنی» نمود؛ جاس ویدون، یکی از طرفداران پر و پا قرص این ژانر، زیرکانه تمام رشته‌های فیلم‌های قبلی را کنار هم گذاشت و توانست «انتقامجویان» را بسازد و به این ابرقهرمانی شوخ و شنگ، با وجود همه ویژگی‌های غیرمنطقی یک فیلم ابرقهرمانی، یک بعد انسانی باورپذیر ببخشد. 

داستان «محافظین کهکشان»، که در سامانه‌های ستاره‌ای دوردست اتفاق می‌افتد و عمدتاً با [دسته ای از] بیگانگان نادان درگیر است، با این ابعاد غیرمنطقی سرشاخ می‌شود، که جیمز گان - پیرو سابق کمپانی فیلمسازی تروما و معتاد فیلم‌های رده B سینما - را به گزینه‌ای ایده آل برای هدایت این پروژه تا سرمنزل مقصود تبدیل می‌کنند.

او محصول خوبی ارائه می‌دهد: گرچه جلوه های ویژه موفق عمل می‌کنند، اما نقطه قوت «محافظین کهکشان» شوخ طبعی آن است که فراتر از اجزای تشکیل دهنده آشناتر آن ظاهر می‌شود. 

اما اشتباه نکنید، به دلیل بازار گسترده‌ای که این نوع فیلم سازی هدف قرار می‌دهد و به دلیل جوانب سرگرم کننده ای که این فیلم ها در بر دارند، «محافظین کهکشان» فیلمی است که به سختی می‌شود در داستان گویی آن به تبع میل عمل کرد.

همان طور که گرد و خاک اخیر ادگار رایت با این استودیو بر سر فیلمنامه فیلم «مرد مورچه ای»، که گفته می‌شود استودیو به این دلیل که رایت تنها به میل خود فیلم می‌سازد ردش کرد، ثابت کرد که همیشه یک عامل مصالحه در فیلم‌هایی که در این مقیاس ساخته می‌شوند نقش دارد. 

برای این منظور، گان نیز گزینه مناسبی برای این پروژه محسوب می‌شود. «محافظین کهکشان» تسلط او بر سنت‌های این ژانر را که در اثر قبلی‌اش دیده می‌شدند، ردیابی  می‌کند و از مقیاس بزرگتری برای انتشار آن‌ها استفاده می‌کند.

دو فیلم قبلی او شرایط را مهیا کردند. داستان اغراق آمیز و جذاب تهاجم بیگانگان در فیلم «لغزش 2006 Slither» توانایی او در استفاده از هر دو جنبه فرمول وحشت -کمدی در یک فیلم را اثبات نمود.

در «محافظین کهکشان» این گرایش‌ها مسنجم تر هستند. در عین حال، این فیلم آن‌ها را به تصویر بزرگتری ارتقا می‌دهد که مانع از دیده شدن اجزای بهتر آن می‌شود.خوشبختانه این فیلم بر محدودیت‌های روایت اِفِکت (جلوه) محور خود به دلیل مجموعه ای از اجراهای پرداخت شده از سوی بازیگران غلبه می‌کند.

گل سرسبد بازیگران این فیلم کریس پرات است که در نقش تنها موجود زمینی داستان یعنی پیتر کوییل به ایفای نقش می‌پردازد، کسی که در کودکی توسط بیگانگان وحشی ربوده می‌شود تا به عنوان یک راهزن سرگردان بین سیاره ای رشد کند. 

کوییل در جریان یکی از گشت و گذارهایش به یک گوی قدرتمند برمی خورد که قادر است جهان را نابود کند. در اصل این مک گافین(یکی از مستعمل‌ترین تکنیک‌های گسترش پیرنگ در سینما) مجموعه ای از ابزارهای داستانی را وارد این فیلم می‌کند.

گامورای یتیم کش (با بازی زو سالدانا) برای پیدا کردن کوییل و پس گرفتن گوی فرستاده می‌شود. در عین حال یوندوی دزد دریایی (با بازی مایکل روکر بد اخلاق) برای کوییل جایزه تعیین می‌کند که این مقدمه ای است برای معرفی ستاره های واقعی فیلم که هر دو انیمیشنی هستن.

راکت راکون، یک جایزه بگیر از خود راضی و وراج (با صدای بِرَدلی کوپر) و وردست چُلمَنگش، یک درخت متحرک به نام گروت (با صدای دیجیتالی شده وین دیزل که هر بار روی صحنه می‌آید تنها عبارت «من گروت هستم» را به اشکال مختلف صدها بار تکرار می‌کند).

بالاخره کوییل و جایزه بگیرها پشت میله های زندان به هم می‌رسند و با شک و تردید برای آزاد شدن با هم متحد می‌شوند و در این راه دِراکس (با بازی دِیو باتیستا) مضحک و کله پوک آن‌ها را همراهی می‌کند.

بقیه فیلم داستان تلاش‌های آن‌ها برای دور نگه داشتن گوی از چنگال رونان تشنه قدرت و تندرو (با بازی لی پیس) است و در پایان این گروه از شیادان خودشیفته به منجیانی وظیفه شناس تبدیل می‌شوند. اگر فکر می‌کنید داستان را لو داده‌ام، خب، مگر غیر از این انتظار داشتید؟

اما رسیدن به این هدف معلوم، با بده بستان‌های گاه و بیگاه و نکات طنزی همراه است که [تنها] در یک فیلم رابرت آلتمنی(کارگردان فقید امریکایی که سبک خاص خود را داشت) ممکن بود نا به جا به نظر نرسند.

«محافظین کهکشان» درست زمانی در بهترین حالت خود قرار می‌گیرد که درباره چیزی است که انتظار ندارید چنین فیلمی درباره‌اش باشد: شخصیت‌ها.  پرات، که خود را به عنوان بازیگری ثابت کرده که هر بار به رنگی در می‌آید و نمی‌توان او را در یک حالت ثابت مشاهده کرد، برای هدف این فیلم بسیار جور در می‌آید.

او به خوبی از پس نقش کلیشه ای یک قهرمان فیلم‌های اکشن بر می‌آید، حتی وقتی که رفتار افاده آمیز خود را با مانورهای احمقانه و پوزخندی خودآگاهانه تلفیق می‌کند. با وجود این راکت و گروت با چنان کاریزمایی در کانون توجه قرار می‌گیرند، که بعید است مارول قید یک اثر اشتقاقی با آنها را بزند.

با یادآوری کششی شبیه به آنچه بین دو شخصیت هان و چیوباکا [در فیلم‌های جنگ ستارگان] وجود داشت، رویکرد بی پروای این زوج در انجام کارها یکی از بهترین نمونه های فیلم‌های کمدی دو شخصیتِ محوری در یک برهه از زمان است، و نمونه دیگری از امکانات قدرتمندی است که فناوری ایجاد شخصیت‌های کامپیوتری در اختیار قرار می‌دهد.

متأسفانه فیلمنامه گان چندان با زن‌ها مهربان نیست. سالدانا اصولاً زیر لایه‌های سنگینی از گریم سبزرنگ بازی می‌کند و وقتی که پرات باید او را از چنگال تاریکی عمیق نجات دهد (معادل آزاد کردن یک دوشیزه نگران از ریل‌های راه آهن در قرن بیست و یکم،) سالدانا به یک حامی کسل کننده تهدیدهای پرات تنزل می‌یابد.

اما وقتی فیلمنامه از او می‌خواهد تا با مردان خشن اطراف خود بجنگد یا دشنامشان دهد، او این چنین می‌کند و همین برای فضا دادن به این بازیگر کافی است. و او قطعاً فضای زیادی دارد.

این فقط راکت و گروت نیستند که به فیلم حس و حال جنگ ستاره‌ای می‌دهند. با تک تک نماهای «محافظین کهکشان» که برای نمایش مؤلفه‌های آن فرازمینی ساخته و پرداخته شده، دنیای مجازی آن بیشتر و بیشتر رنگ واقعیت می‌یابد.

وقتی که بِنیسیو دِل تورو در نقش یک محتکر مرموز معروف به کالکتور (مجموعه دار) در یک صحنه طولانی ظاهر می‌شود، بهانه‌ای دیگر به دست [کارگردان] می‌افتد، تا اتاقی پر از چیزهای زنده و غیرزنده کیهانی، که او از گوشه و کنار کهکشان جمع کرده است نمایش دهد. از آنجا که هر نما بر ما تأثیر می‌گذارد، لذا بی شک دنیای عظیم غیرقابل تصوری در آنجا وجود دارد. با توجه به این مقیاس، هیجان‌انگیزترین لحظات «محافظین کهکشان» وابستگی به فیلمنامه آن ندارند.

سرگرمی به معنای کلمه در جای جای فیلم پراکنده است ولی گان همچنان در بهره برداری از یک ابزار جامع موفق است: یک نوار کاسِت مخلوطی از آهنگ‌هایی که مادر کوییل به هنگام کودکی پسرش قبل از این که خود در اثر سرطان بمیرد درست کرده است.این قهرمان با همراه آوردن این شاهد آنالوگ بر گذشته خود در طول ماجراهای دیجیتالی‌اش، انگار به ریشه‌های داستانی چنگ زده که از حاشیه های جذاب آن بیرون زده‌اند.

به این ترتیب، «محافظین کهکشان» به شدت از موسیقی متن پاپش بهره می‌برد؛ از جمله از آهنگ «O-o-h Child» گروه Five Stairsteps به منظور پرت کردن حواس یک تبه کار استاده می‌کند و از آهنگ cherry bomb برای زنده کردن یک مونتاژ، هنگامی که تیم نقشه‌ پیروزی را توضیح می‌دهد. (حتی یک مونولوگ کامل درباره یکی از آهنگ‌های Footloose هم وجود دارد.)

گان این ابزار شیک را با تصاویر احساسی از ستاره‌هایش تکمیل می‌کند، از جمله یک قدم زدن اِسلو موشِن در راهرو که ما را به یاد اولین صحنه فیلم «کلاهبردار آمریکایی 2013» می‌اندازد. این ابزار جواب می‌دهد: با کمک ریتم‌های موسیقیایی که احساسات را تحریک می‌کنند، گان فانتزی ابرقهرمانی خود را به سمت قلمرو ستارهای راک هدایت می‌کند.

در این راستا، گان به خوبی موضوع عامه پسند خود را به یک زمین بازی پر هیجان تبدیل می‌کند. درست مثل زمانی که «مرد آهنی» حرف می‌زند، تمرکز زیاد بر سبک به این روایت‌های احمقانه اجازه می‌دهد تا به اندازه بودجه‌های تولید سرسام آورشان از یک لحن احساسی [به نفع خود] بهره برداری کنند. 

اما این باز جلوه‌ها هستند که حرف اول را می‌زنند. وقتی که «محافظین» وارد یک نبرد عظیم می‌شوند، به خصوص در طول نبرد در یک فضاپیمای عظیم‌الجثه در نیم ساعت پایانی فیلم، کل کار افت می‌کند و تنها زمانی دوباره قد راست می‌کند که درونمایه طنز فیلم باز می‌گردد.

با این حال موفقیت این فیلم، حتی زمانی گان به حاشیه‌ها می‌پردازد تا حد زیادی به یک جلوه ویژه بزرگ مدیون است. بهترین شخصیت‌های فیلم (راکت و گروت) حتی ذره‌ای از گوشت و پوست تشکیل نشده‌اند، اما جاذبه‌شان ربط چندانی به فناوری، که باعث حیاتشان شده است، ندارد. 

اگر «محافظین کهکشان» داستان اصلی پر خطر خود (یعنی نجات جهان از نابودی قریب‌الوقوع) را کنار می‌گذاشت، باز هم در حد یک فیلم لذتبخش باقی می‌ماند.

نقاط قوت آن که اصولاً مدیون شخصیت آتشی مزاج راکت هستند، برای اثبات این مدعا کافیست: او همیشه مشکل ساز است، مدام در نقشه‌هایش مشکل تراشی می‌کند (مثلاً نیاز به ربودن پای قلابی یک زندانی) تا سر به سر بقیه بگذارد.

در یک صحنه وارد یک میخانه می‌شود و تهدید می‌کند که کل بار را منفجر می‌کند. نوعی هیجان محض در تماشای این لحظات بی زرق و برق وجود دارد؛ به جای این که با جلوه های ویژه حواستان را پرت کنند، عوامل فیلم از جلوه‌های ویژه برای رضایتبخش تر کردن صحنه‌ها استفاده می‌کنند و اینجا است که فیلم پنجره ای به سوی نوع بهتری از فیلم های موفق تجاری باز می‌کند. 

تابستان امسال به خصوص پر از نمونه‌هایی از این دست بوده است. در حالی که آخرین نسخه از «ترانسفورمرز» کسل کننده ترین فیلم در این مجموعه است، «طلوع سیاره میمون‌ها» نمونه بسیار خوبی از یک فیلمسازی موفق و بنیادی را ارائه کرده است. فیلم «لوسی» اثر کارگردان فرانسوی لوک بیسون هم  با تمام ایده‌های مبتکرانه‌اش به بیراهه رفته است.

«محافظین کهکشان» جایی میان این طیف قرار می‌گیرد. این فیلم به حد کافی برای راضی کردن بینندگان آسانگیر پیش پا افتاده است، اما از طرفی رویکرد طعنه‌آمیزش باعث می‌شود پا را فراتر از استانداردهای شرکت سازنده‌اش بگذارد. در پایان از آنجا که تمام فیلم‌های اینچنینی باید نوید ساخت قسمت‌های بعدی را بدهند، «محافظین کهکشان» این احتمال را باقی می‌گذارد که حتی اگر همین داستان آشنا ادامه پیدا کند، باز هم ممکن است ما به طرقی دیگر شگفت زده شویم.

تنها می‌توان امیدوار بود.

معرفی فیلم هرکول Hercules 2014

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۵ از ۱۰ (۲ از ۴) 

این روزها به نظر می رسد تقریباً همه چیز بر اساس یک کمیک بوک ساخته شده باشد و درونمایه ی سینمایی حاصله همیشه ارزش تلاشی که برای اقتباس آن به کار برده شده را ندارد.

Director: Brett Ratner

قطعاً «هرکول» یک شکست پرهزینه و عظیم است، اثری که عناصر مشغول کننده ی بصری زیادی دارد اما از نظر احساسی فلج است. فیلم در حالیکه از برانگیختن ذره ای توجه و علاقه فردی عاجز میماند تماشاگر را با جلوه های ویژه کامپیوتری بی پایان خود خسته می کند.

  Dwayne Johnson                                     John Hurt                                       Ian McShane             

کارگردان فیلم «برت رتنر» همیشه به بکار بستن جلوه های بصری شناخته شده بوده اما حتی برای او هم این فیلم نشان دهنده گامی اشتباه است زیرا عامل حیرت برانگیز و هیجان آور در آن به نوعی خنثی و الکن از کار درآمده است.

اگر بخواهیم عادلانه قضاوت کنیم باید بگوئیم «هرکول» از طرح اولیه جذابی برخوردار است گرچه از این جذابیت استفاده چندانی نشده است.

در این جهان ممکن است خدایانی وجود داشته باشند یا نباشند - تا اینجای مسئله مبهم است و هیچ یک از خدایان شخصاً حضور پیدا نمی کنند - اما هرکول (با نقش آفرینی «دواین جانسون» در بهترین حالت تشابه بدنی به «آرنولد شوارتزنگر») پسر زئوس نیست.در واقع او یک یتیم است.

شهرت او به عنوان یک نیمه خدا طی سال ها کسب شده است و به او اجازه می دهد به عنوان یک مزدور که جایگاه و اعتبار خود را معامله می کند، ثروتی به هم بزند.

بله این فرضیه می توانست به داستانی جذاب منتج شود اما این در صورتی بود که فیلم ساخته ی «ریدلی اسکات» باشد نه شخصی مثل «برت رتنر».

به جای آن در نهایت با این روبرو می شویم که هرکول و گروه پنج نفره دلشادش (چهار مرد و یک زن) موافقت می کنند تا به لرد کوتیس تراسی (جان هرت) کمک کنند تا در یک جنگ داخلی علیه شورشیانی که به سحر و جادو معروفند، بجنگند.

هرکول برای همکاری خود مبلغ دستمزی بالا تعیین می کند، با دختر کوتیس ارجنیا (ربکا فرگوسن) نظر بازی می کند، در یک مجموعه تمرینات شرکت می کند و در نهایت راهی جنگ می شود. این جنگ شامل دو نبرد عظیم می شود.

بعد از نبرد دوم فیلم متوجه می شود که رگه های داستانی زیادی هستند که به سرانجام نرسیده اند پس نتیجه آنها را به شکل یک خط داستانی مغشوش نیم ساعته کنار هم می چیند که در مرز میان کمی ابلهانه بودن تا کاملاً سبک سرانه بودن در رفت و برگشت است.

به هرحال از آنجا که ما قرار نیست زیاد نگران سیر منطقی وقایع باشیم، می توانیم به صندلی مان تکیه دهیم و از چند صحنه ی جنگی دیگر هم لذت ببریم.

بخش داستانی مربوط به شخصیت هرکول، البته تا جایی که بتواند ادعای داشتن چنین بخشی را بکند، او را از نقش یک مزدور سنگدل که تنها به پول اهمیت می دهد به قهرمانی پایبند به اصول تبدیل می کند.

صحنه هایی که در آنها هرکول با هیولاها - هیدراس، سربروس و بقیه - میجنگد به شکلی کلاهبرداری هستند. آنها هیچ یک از تصاویری را که از افسانه هایی که درباره ی انسان یا خیالات او نقل شده است را به نمایش نمی گذارند.نزدیک ترین وضعیت او برای جنگیدن با یک موجود وحشی زمانی است که با سه گرگ مبارزه می کند.

در کلیت خود این فیلم بیشتر شبیه به ترکیبی از فیلم های «Conan the Barbarian» و «300» شبیه است (البته به خوبی هیچ کدام از آنها نیست) تا اینکه شباهتی به فیلمی مانند «نبرد تایتان ها» داشته باشد.

گرچه از نظر دلایل تجاری مشخص است که چرا «هرکولس» به دنبال رده بندی PG-13 بوده است، در سراسر صحنه ها دیده می شود که فیلمی با رده بندی R درون آن وجود دارد که به شدت میل دارد خود را نشان دهد.

هر دو فیلم «Conan the Barbarian» و «300» به دلیل نمایش روابط جنسی و خشونت در رده ی R قرار داشتند اما لزوم قرار گرفتن در دسته ی PG-13 باعث شده تا «هرکول» هردوی این فاکتور ها را در کمترین شکل ممکن به نمایش بگذارد.

من نمی توانم مدعی شوم که اگر این فیلم پر از صحنه های خونین و اندام های برهنه بود لزوماً اثر بهتری می شد اما احتمالاً سرگرم کننده تر از آب درمی آمد.

«هرکول» فیلم طولانی ای نیست - کمتر از ۱۰۰ دقیقه است - اما لحظاتی وجود دارند که فیلم با وجود همه ی اکشن خود حالتی کشدار پیدا می کند.

موجب غافلگیری کسی نخواهد بود که جانسون با وجود اینکه در نقش شخصیت اصلی به ماهیچه هایش کش و قوس مناسبی می دهد، اما نقش آفرینی به یادماندنی ای برجا نمی گذارد. بیشتر همبازی هایش به جز دو نفر همگی به همان اندازه فراموش شدنی هستند.

«یان مک شین» فوق العاده یکبار دیگر یک نقش کوچک را (در این فیلم یکی از اعضای گروه هرکول) برعهده می گیرد و تصویری دیدنی از آن ارائه می دهد.

«روفوس سوول» که نقش دوست صمیمی هرکولس، اتولیکوس را بازی می کند تصویری بسیار نزدیک به بازی «هریسن فورد» در نقش هان سولو (در فیلم های «جنگ ستارگان») به نمایش می گذارد.

جان هارت

«جان هارت» یا «جوزف فینس» هیچ کدام شخصیت شرور تأثیر گذاری را ارائه نمی دهند با اینحال «پیتر مولان» که در نقش نوکری گیر افتاده است، کاملاً قابل تنفر است. 

به نظر می رسد «هرکول» به ذائقه پسران گروه سنی ۱۰ تا ۱۴ سال که کاری برای آنها بهتر از این نیست که چیزهایی را که معمولاً در بازی های ویدئویی می بینند روی پرده بزرگ سینما تماشا کنند، خوش بیاید. من فیلم را به صورت دو بعدی دیده ام و نمی توانم نظری بدهم که ۳ بعدی آن بهتر است یا خیر، گرچه تصور چنین چیزی مشکل است.

اگر جانسون امیدوار بود که این نقش فرصتی استثنایی و راه گشا برای او باشد، بایستی تلاش خود را از سر بگیرد. شاید فیلم در زدودن خصوصیات افسانه ای از شخصیت اصلی خود حالتی سرگرم کننده داشته باشد اما به جز این نکته نمی داند چه باید بکند و ۹۰ دقیقه دیگر در همین راستا ادامه می دهد و پیش می رود.

معرفی یک میلیون راه برای مردن در غرب 2014 A Million Ways to Die

برایان تالریکو - امتیاز ۲.۵ از ۱۰ (۱ از ۴) 

موفقیت‌های تصادفی بدون خلاقیت اغلب راه به خلق فاجعه می‌برند. پس از موفقیت «تد Ted» در گیشه که باعث شد ست مک‌فارلن خود را در انجام هر کاری آزاد ببیند.

Director: Seth MacFarlane

مک‌فارلن نشان داد که وقتی کسی نباشد گرایشات افراطی اش را تعدیل نماید، به او بگوید شاید حضورش به عنوان نقش اصلی یک اشتباه باشد،که به او هشدار دهد که کمدی های با طراوت و با نشاط نباید نزدیک به دو ساعت به طول بیانجامند،زیرا موجبات شکستش را فراهم می‌آورد.

  Seth MacFarlane                                Charlize Theron                                 Liam Neeson                  

همانند ضعیف‌ترین کارهای کمدی کمپانی "هپی مدیسون پروداکشنز"، اشتباهاتی که در تولید «یک میلیون راه برای مردن در غرب» رخ داد، باعث می‌شود این فیلم بیشتر شبیه به یک محصول جانبی باشد که در آن به یک پسر بچه اجازه داده باشند هرکاری که دلش می خواهد انجام دهد، چون کار قبلی‌اش موفق بوده است.

ناکامی «یک میلیون راه برای مردن در غرب» در تک تک سطوحش به قدری است که این فیلم را تا حد خوبی در زمره‌ی "فیلم‌هایی که از بس بد هستند باید دید" قرار می‌دهد.

صحنه‌ها و جوک های موجود در فیلم آنچنان به خاک های بیابان مانیومنت ولی (در ایالت یوتا) مالیده شده‌اند که هیچکس حتی یک نفر از افرادی که در پیش‌نمایش فیلم با من همراه بودند نخندیدند.

این امر این سؤال را به ذهن متبادر می‌کند که چگونه آنها توانستند چنین چیزی را راهی مراحل تدوین و پس از تولید کنند؟

مثل اغلب موارد که هنگام تماشای کمدی های ضعیف از خود سوال می‌کنیم، آیا آنها واقعا فکر می‌کنند چنین چیزهایی خنده‌دار است؟

در اولین تصمیم اشتباه از سلسله اشتباهات، مک‌فارلنِ بی نمک در نقش آلبرت استارک حضور دارد. مک‌فارلن گرچه نویسنده‌ی با استعدادی به خصوص در سریال «مرد خانواده Family Guy» است، اما برای بازی در نقش اصلی به هیچ وجه جذاب نیست.

آلبرت استارک چوپانی است که در دوران خطرناک سال ۱۸۸۲ در آریزونا زندگی می‌کند. همانطور که مک‌فارلن مکررا اشاره می‌کند دنیای استارک دنیایی مرگبار است. وبا، گرگ ها، هفتیرکشان، بوفالوهای وحشی، فلش های عکّاسی قابل انفجار؛ همیشه چیزی هست تا شما را در غرب وحشی به کام مرگ بکشد.

شخصیت آلبرت طوری نوشته شده که انگار مانند یک مسافر زمان از همه چیزی که دور و برش اتفاق می‌افتد خبر دارد. او فردی گوشه گیر و تنهاست، مخصوصا از وقتی که دختر مورد علاقه‌ی چشم درشتش لوئیز (با بازی آماندا سایفرد) او را ترک کرده و با یک قلدرِ سبیل پرپشت به نام فوی (با بازی نِیل پاتریک هریس که یک ابرو بالا انداختنش به سر تا پای مونولوگی از مک‌فارلن می‌ارزد و توجه‌ها را از او می‌دزدد) رابطه پیدا کرده است.

زندگی آلبرت با ورود آنا به شهر تغییر می‌کند. شارلیز ترون در نقش آنا حضور دارد، اما این فیلم لایق حضور بازیگری جذاب چون ترون نیست. آنا چیزی در آلبرت می‌بیند، او را تشویق می‌کند تا بزرگی نهفته در اعماق وجود خود را کشف کند، حتی اگر خود مک‌فارلن هم چنین چیزی را در شخصیت آلبرت نگنجانده باشد.

بله، «یک میلیون راه برای مردن در غرب» در مورد مردی است که دختری او را دور می‌زند تا دختر زیبایی چون ترون از آسمان جلوی چکمه‌های کابویی‌اش سبز شود. این فیلم نشان می‌دهد آلبرت چقدر بزرگ است, اما مک‌فارلن یادش رفته او را دوست داشتنی نشان دهد.

من حقیقتا لوئیز و فوی را به آلبرت و آنا ترجیح میدهم. حتی ادوارد (با بازی جیووانی ریبیسی) و نامزد روسپی‌اش (با بازی سارا سیلورمن) که برنامه فشرده‌ی کاری روزانه دارد را به آنها ترجیح میدهم.

در هر حال اگر شوخی‌های بی مزه این فیلم برایتان خنده دار است خبر خوبی است، چون از این دست شوخی‌ها در فیلم فراوان است.

آنا یک راز دارد: او در واقع همسر کلینت لِدروود بدنام (با بازی لیام نیسون) است. مرد سیاهپوشی که به سوی شهرمی‌تازد تا ... میدانید، من نظری ندارم! مک فارلن حتی این زحمت را هم به خود نداده است تا ژانر وسترن را به درستی بررسی کند و با شیوه روایی آن ذره‌ای آشنا شود.

جوک‌های مسخره‌اش بیش از حد است. منظورم را اشتباه برداشت نکنید. من با زیاده روی کردن به خصوص برای افزودن چاشنی کمدی هیچ مشکلی ندارم، اما میان کمی دستپاچگی درآوردن و این تصور که صرف گفتن کلمه "پیف" ذاتا خنده دار است تفاوت وجود دارد.

و از همه بدتر اینکه مک‌فارلن قبل از تعریف هر جوکی با حرکاتش می‌فهماند که می‌خواهد جوک تعریف کند. او از آن آدمهایی است که آنقدر دوست دارند سریع به آخر جوک برسند که یادشان می‌رود برای آن زمینه‌سازی کنند.

خانواده‌ای در مراسم جشن محلی که لبخند زدن یادشان رفته ذره‌ای خنده دار هستند، البته اگر از ۱۰ دقیقه پیش مرتّبا در حال تکرار شدن نبود به مراتب خنده‌دارتر می‌شد.

ذره‌ای هم دکترهای قلاّبی و تمامی چیزهای میان ریبیسی و سیلورمن از اولین صحنه به بعد به همین ترتیب. همه این ذره ذره‌های کم ارزش تنها چیزهای خنده دار فیلم را تشکیل می‌دهند، چون تکراری نیستند یا زیر آنها با خودکار خط کشیده نشده، با ماژیک هایلایت نشده اند و مثل یک تابلوی نئونی از شما خندیدن گدایی نمی‌کنند. 

این که مک‌فارلن سبک فیلمسازی توجه صرف به یک چیز را به فیلمش آورده به هیچ دردی نمی‌خورد. شاید آنقدر سرگرم بازی بوده است که توجهی به اینکه «یک میلیون راه برای مردن در غرب» شبیه به یک برنامه تلویزیونی شده نداشته است.

لحظه‌هایی در فیلم بود که دیگر متقاعد شده بودم مک‌فارلن عمدا فیلم را طوری ساخته که شبیه یک وسترن قدیمی شود و لحظه‌هایی که به نظرم از سرش باز کرده بود.

نیازی نیست ظاهر جالبی داشته باشد، درست است؟ مادامی که مردم از تکیه کلام های طنز ما در کلام روزمره استفاده می‌کنند، دیگر از سایر چیزها باید چشم پوشید، درست است؟

آن جوک را شنیده‌اید که موفقیت فیلم اول یک نویسنده/کارگردان آنچنان کورش کرده بود که نمی‌دید مردم چه چیز از آن فیلم را دوست داشته بودند؟ آنقدرها هم جوک خنده داری نیست.

منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)

این یک اصل بدیهی در صنعت فیلمسازی است که هرگاه در یک انیمیشن علائم سودآوری مشاهده شود، بالافاصله تبدیل به زیربنای قسمت های بعدی می‌شود.متاسفانه وقتی پول بجای خلاقیت تصمیم گیر باشد، مثل این است که گاری اسب را بکشد.

Director: Dean DeBlois

اگر سه‌گانه بی‌نظیر «داستان اسباب بازی‌ها» را کنار بگذارید، احتمال یافتن یک قسمت دوم عالی در یک مجموعه انیمیشن به صفر میل می‌کند.

نویسنده/کارگردان این انیمیشن یعنی دین دیبلویس وقتی موافقت کرد دنباله‌ای بر فیلم بسیار موفق خود در ۲۰۱۰ یعنی «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید» بسازد، می‌دانست با این مشکل مواجه خواهد شد، بنابراین در حرکتی قابل تقدیر، بجای اینکه کار آسان را انتخاب کند و همان کارهای قبلی را دوباره با رنگ و لعاب جدید تکرار نماید، تصمیم گرفت محدوده این دنیا و شخصیت‌هایش را بسط دهد و با «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» قدم به قلمروهای تاریک‌تر و جدی‌تری بگذارد.

گرچه گاه و بیگاه لحظاتی از فیلم اضافی به نظر می‌رسند، محصول نهایی در دید کلی بیشتر شبیه به یک ضمیمه طبیعی و همخوان برای داستان اصلی است تا اینکه صرفا بهانه‌ای برای فتح گیشه‌ها باشد.

«چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» چند سال پس از وقایعی که در قسمت اول بازگو شده بود اتفاق می‌افتد. در دهکده کوچک وایکینگ‌ها حالا نه تنها به گرمی از اژدهاها استقبال می‌شود، بلکه اژدهاها اصطبل‌هایی دارند که مخصوص آنها ساخته شده است.

استوئیک تنومند (با صداپیشگی جرارد باتلر) کماکان بر دهکده ریاست می‌کند، اما در تلاش است پسر کله شقّش هیکاپ (با صدای جِی باروچل) را متقاعد کند تا مسند ریاست را به دست گیرد.

هیکاپ خودش را فرد مناسبی برای رهبری انسانها نمی‌داند و ترجیح می‌دهد با اژدهایش "بی دندان" به این طرف و آن طرف پرواز کند، مانورهای هوایی انجام دهد و قلمروهای جدیدی کشف نماید.

نامزد و احتمالا همسر آینده‌اش استرد (با صدای امریکا فِرِرا) بر این باور است که او خودش را دست کم می‌گیرد. 

همچنان که هیکاپ به گشت و گذار در دنیای اطراف می‌پردازد، به گروهی از "شکارچیان اژدها" برمی‎خورد که به او خبر می‌دهند یک فرمانروای ظالم به نام دراگو (با صدای جایمِن هانسو) در حال جمع آوری یک ارتش اژدهاست.

هیکاپ با این اعتقاد که گفتگوی مسالمت آمیز آتش طمع دشمن برای حمله را فرو خواهد نشاند، بر خلاف دستورات صریح پدرش تصمیم می‌گیرد به دنبال دراگو بگردد. اما اوضاع بر وفق مراد پیش نمی‌رود و هیکاپ اسیر کمین یک اژدها سوار درنده خو به نام والکا (با صدای کیت بلانشت) می‌شود، کسی که وقتی هویتش آشکار می‌شود، باعث می‌شود مرد جوان در اولویت‌هایش تجدید نظر نماید.

فیلم های انیمیشنی برجسته‌ای که مخاطبانشان عموما کودکان هستند محتویات و موضوعات مورد پسند خانواده‌ها را در قالب پیام هایی آشنا و آشکار القا می‌کنند و «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» نیز حرف هایی درباره وفاداری، دوستی و خانواده دارد که عنوان نماید.

این داستان در مورد بزرگ شدن هیکاپ است که مجبور است به اقتضای شرایط شخصیت خود را نشان دهد. لحن این قسمت نسبت به داستان اصلی تاریکتر است. در حالی که «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید» در کل یک داستان و ماجراجویی فانتزی شاد و خرم داشت (با مقادیری محتویات عاشقانه کنترل شده)، این دنباله گذرش به لحظاتی می‌افتد که از آنها برای طرح نظراتی در مورد مرگ و فناپذیری استفاده می‌کند.

صحنه‌های اکشن فراوانی در این قسمت گنجانده شده و این از نظر حفظ علاقه مخاطبان جوان الزامی است، اما به هیچ وجه اجازه نمی‌دهد با اطمینان احساس کنید که "همه چیز درست می‌شود."

«چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» از نظر بصری جالب توجه است، اما هیچ چیز تازه‌ای ارائه نمی‌کند. این انیمیشن رضایت بخش است، اما آنچنان که باید و شاید مخاطب را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد و در آن با لحظه‌ای که موجبات شگفتی‌اش را فراهم آورد مواجه نمی‌شود.

دیبلویس در خلق این دنیایش موفق عمل کرده است، با این حال عمده آنچه که در اینجا به وجود می‌آورد مدیون چیزی است که در قسمت قبل ساخته بود.

این فیلم چندین دسته از اژدهاها را به صحنه می‌فرستد، که بیشتر کارتونی و کاریکاتوری هستند تا اینکه درنده و وحشی باشند، ولی یک گونه "آلفا"ی جدید در این قسمت وجود دارند که شبیه به فراری‌هایی از یک فیلم گودزیلایی هستند.

حالت سه بعدی طبق معمول به خوبی پرداخته شده اما الزامی نیست، نه اینکه از نظر تکنیکی یا شمایل و زیبایی نقصی داشته باشد، اما با توجه به آنچه ارائه می‌کند ارزش پول اضافی که باید پرداخت را ندارد. 

هنوز زود است که بگوییم آیا «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» نماینده‌ی درخوری برای ارزیابی سطح انیمیشن‌های ۲۰۱۴ هست یا خیر. این انیمیشن به اندازه «فیلم لگو The Lego Movie» رضایت بخش و جذاب نیست، اما نسبت به فیلم های خانوادگی معمولی که این روزها به این مدیوم رخنه کرده‌اند، یک سر و گردن بالاتر قرار می‌گیرد.

میزان خشونتی که در «چگونه اژدهای خود را آموزش دهید 2» در قالب جنگ و مرگ به تصویر کشیده شده است، احتمالا برای کودکان بیش از حد زیاد باشد. با این حال و با در نظر گرفتن این هشدار، این انیمیشن می‌تواند زمینه یک سرگرمی تمام و کمال را برای والدین و فرزندان نوجوانشان مهیا نماید.

منتقد: گِلِن کِنی (RogerEbert) - امتیاز ۶.۳ از ۱۰ (۲.۵ از ۴)

چهارمین فیلم از سری «ترانسفورمرز» یک تجربه‌‌ی بصری و شنیداری چشمگیر است.

این فیلم حداقل همان‌گونه که به آن اطلاق می‌شود نیمه «بازسازی» است، چراکه هرچند بخشی از یک دنباله است، همه‌ی شخصیت‌های فیلم‌های قبلی را کنار می‌گذارد (مگر تماشای اینکه شیا لِبوف چقدر خوب از وقت آزادش استفاده می‌کرد خوب نبود؟).

Director: Michael Bay

پیچیده‌ترین جلوه‌های بصری‌ای که صنعت سینما قادر به ارائه‌اش بوده است در این فیلم به وفور به چشم می‌خورد؛ از جمله طراحی دقیق رفتار و حرکات موجودات طبیعی، مکانیکی و موجودات خیالی و تکامل یافته‌ای که درگیر زد و خوردهایی در مقیاس بزرگ و بی امان می‌شوند و اکشن‌های سهمگین به نمایش می‌گذارند.

  Mark Wahlberg                                Nicola Peltz                                Jack Reynor                  

و این فقط جلوه‌ها نیستند که چشمگیر هستند، اکشن فیزیکی شبیه‌سازی شده‌ای که احتمالا با لشکری از بدلکاران – از بزن بهادرهای سبک غربی گرفته تا مشت و لگدهای رزمی شرقی و پرش از پشت بامها به سبک پارکور - طراحی و اجراه شده است، به روشنی با دقت و وسواس زیاد به اجرا درآمده است.

گرچه غالبا در سبکی (که برخی آن را «سینمای هرج و مرج» می‌خوانند) فیلمبرداری و تدوین شده است که بسیاری از اتفاقاتی که ببینده نظاره می‌کند را جلوی یک لایه‌ی پس زمینه از حرکات مات و نامشخص نشان می‌دهد.

از لحاظ مسائل فنی، تنها چیزی که درفیلم «ترانسفورمرز: عصر انقراض» کیفیت بسیار پایینی دارد، موسیقی است. این مساله حتی در مورد موسیقی متن فیلم نیست، بلکه آن آهنگ بدی است که هر چند مدت در لحظات اوج داستان اجرا می‌شود (که این لحظه‌ها نیز بسیار هستند). حتی شاید یکی دو آهنگ متفاوت باشند، اما هرچه هست، به آنچه که بقیه‌ی فیلم می‌رساند ارتباطی ندارد.

مطمئنا من هم همانند تقریبا تمامی دیگر منتقدان فیلم، متقاعد نشده‌ام که تبلیغی دو ساعت و چهل دقیقه‌ای برای چند اسباب بازی که خودش را ماهرانه به شکل فیلم جازده است ارزش جشن گرفتن داشته باشد.

از این رو باید اشاره کنم که کل این مهارت ها و ترفندهای فیلم سازی درخدمت مفهومی علمی تخیلی گذاشته شده، که واژه بهتری جز بچه‌گانه برایش پیدا نمی‌کنم. این فیلم چند سال بعد از پایان فیلم «ترانسفورمرز: تاریکی ماه» محصول اواخر 2011 ساخته می‌شود، اما تغییراتی در آن رخ داده است.

علی‌رغم اینکه آتوبات‌های کامیونیِ بیگانه‌ دنیا را نجات داده‌اند، دولت ایالات متحده اکنون برضد همه‌ی آتوبات‌هاست، چراکه در آن فرایند شیکاگو را خراب کرده‌اند. پس حالا ما "کِلسی گِرامِر" (در نقش هارولد آتینگِر) را به‌عنوان مامورمخفی سیا می‌بینیم که درحال پاک‌سازی همه‌ی ترانسفورمرز است.

یا آیا واقعا او در حال انجام این کار است؟ (یک شرکت پیشرفته زیر نظر استنلی توچی وجود دارد، که به طریقی وارد بازی می‌شود که حدس زدنش برای آن‌هایی که اندکی با "روش‌های هالیوود برای بیان اینکه همه دنیا علیه ما هستند" آشنایی دارند به هیچ عنوان کار سختی نیست.)

سپس مارک والبرگ درنقش کارگر/مخترع تگزاسی بی‌چاره‌ای به میان می‌آید، مردی که زنش را از دست داده است و با دختر نوجوان بسیار جذابش زندگی می‌کند

حدس می‌زنم این حقیقت که مایکل بی شخصیت دختری که گویا وجودش در فیلم الزامی بوده را در گاراژ ناخواسته با رهبر ترانسفورمرز یعنی "آپتیموس پرایم" مواجه می‌شود. در اینجا نقش به نیکولا پِلتز رسیده است که شاید روزی اگر گام هایش را درست بردارد نقش اول فیلم "داستان تارا رِید" را بازی کند.

باقی‌مانده‌ی روایت هم الکی پیچ در پیچ و خسته‌کننده است و هم به طور وحشتناکی ساکن و وقت تلف کن. لحظه‌ای در پنجمین یا ششمین اوج اکشن داستان وجود دارد که گِرامِر پیرامون اسکله‌ای در اطراف هنگ‌کنگ پرسه می‌زند و اگر با دقت حرف هایش را لبخوانی کنید می‌بینید که می‌گوید «من در این فیلم چه غلطی می کنم؟»

تازه‌ترین الحاقات فیلم‌نامه‌نویس این مجموعه یعنی اِرِن کِروگِر، به اصطلاح اسطوره‌ی «ترانسفورمرز»، باز هم شامل گونه جدید دیگری از بیگانگان فلزی است، که با یک سفینه فضایی در جو نزدیک زمین پرسه می‌زنند و ظاهر درون آن سفینه هم شبیه چیزی است که اگر «برادران کوِی» غرق در متامفتامین باشند اینچنین ایده‌ای به ذهنشان خواهد رسید.

هم‌چنین یک مقدمه‌ی «چه چیز دایناسورها را کشت؟» اضافه کرده که بیشتر نقشی شبیه به «"پرومتئوس" برای احمق‌ها» دارد (بله، می‌دانم که بسیاری از شما فکر می‌کنید خود فیلم "پرومتئوس" هم برای احمق‌ها است، اما به حرفم اعتماد کنید) و نتیجه‌اش در سومین یا چهارمین نقطه اوج اکشن داستان با موجودات خارق‌العاده جدیدی ظاهر می‌شود، جایی که این موجودات برای نجات تپه‌ای در آسیا به صورت دسته جمعی به آن یورش می‌برند، گرچه همین یورش هم بیشتر یک ضد اوج است تا اوج.

این که بازیگران مختلف و گوناگون این فیلم در باطن می‌خواهد به مخاطب بقبولانند که ترانسفورمرز "روح" دارند و به این خاطر است که انسان‌ها باید با آنها متحد شوند جای بسی تعجب است!

آیا خود فیلم‌سازان به این عقیده باور دارند که از مخاطب انتظار دارند آن را باور کند؟ یا فقط تا به این حد [به هوش مخاطب] بدبین هستند؟

که اگر دومی درست باشد از اولی هم بدتر است. نه اینکه فیلم به شما زمان زیادی برای فکر کردن به آن دهد؛ ولی حالا که زمان زیادی برای فکر کردن نمی‌دهد، چرا اصلا این موضوع را مطرح می‌کند؟همانطور که گفتم جای بسی تعجب است. اما همانطور که قبلا گفتم، بدون هیجان هم نیست.

بدون اینکه از این فیلم طرف‌داری کنم یا به آن حمله کنم - نمره‌ای که به این فیلم می‌دهم نزدیک‌ترین حالت من به یک ارزیابی بی‌طرفانه است. و به نظرم هرکسی که این نقد را (مخصوصا تا اینجا) بخواند تصمیمش را می‌گیرد که آیا این فیلم را ببیند یا نه.

با دو نقل قول یادداشتم را به پایان میبرم

اولی از کتاب کتب عهد جدید مسیحیان از قرنتیان است: «وقتی که کودک بودم، مثل یک کودک سخن می‌گفتم، مثل یک کودک می‌فهمیدم و مثل یک کودک می‌اندیشیدم؛ اما زمانی که مرد شدم چیزهای کودکانه را کنار گذاشتم.»

دومین نقل قول از آهنگ کالامازو از گروه لونا است که شعرش نیز از دین وَرام است:  "اگر[چه] جنگ تمام شود و دیوها برنده شوند  اگر جنگ تمام شود  من خوش خواهم گذراند."

منتقد: تیم رابی (تلگراف) - امتیاز ۸ از ۱۰ (۴ از ۵) 

وقتی در آخر قسمت قبلی بازسازی جدید «سیاره‌ میمون‌ ها» یعنی «ظهور سیاره‌ میمون‌ ها» محصول 2011 دنیای میمون ها یعنی همان زمین را ترک کردیم، روابط میان انسان ها و خویشاوندان میمونی ما بیش از آن صدمه دیده بود که بشود تصور ترمیم آن را کرد.طی سال هایی که از پی آمده اند این روابط تنها رو به وخامت بیشتری گذاشته اند.

Director: Matt Reeves

بیشتر انسان ها به وسیله ی یک بیماری بدخیم که تنها ۱ نفر از هر ۵۰۰ نفر از نژاد ما در برابر آن مصون است، از صحنه ی روزگار پاک شده اند. زندگی دسته های بازماندگان به تار مویی بسته است و منابع آنها همگی رو به اتمام هستند.

  Gary Oldman                                     Keri Russell                                     Jason Clarke                  

میمون ها از طرف دیگر زندگی نسبتاً خوبی دارند. آنها که فرمانروایی دنیای وحش را برعهده دارند مشغول به وجود آوردن زبانی پیچیده از طریق نشانه ها و کلام هستند.خیلی هایشان انگلیسی ابتدایی را می فهمند.اعضای اولیه ی جامعه به اینجا رسیده اند.

آنها از زمان آن الگوهای نشان داده شده در فیلم «2001: یک اودیسه‌ی فضایی» که استخوان در هوا پرتاب می کردند بسیار پیشرفت کرده اند. آنها به شیوه ای فصیح و شاید دارای غرش های بسیار، درباره ی جایگاه خود در نظام جهان جدید بحث می کنند و این مسئله می تواند به اعضای مجلس اعیان بریتانیا اندک چیزهایی بیاموزد.

تنها عاملی که مانع این می شود که آنها کنترل کل جهان را به دست بگیرند توانایی مصرانه نوع بشر برای مقاومت در برابر منقرض شدن به هر وسیله ای است که آنطور که در اینجا مطرح شده به معنی آماده شدن برای جنگیدن است.

در حالیکه فیلم قبلی متصور هشیاری رو به رشد میمون ها برای شورش بود، فیلم حاضر ما را به جنگ گوریل ها بر علیه مبارزین چریکی وارد می کند، نوعی نزاع که برنده ی مشخصی ندارد و در آن هرگز مجبور نیستیم طرف یکی از گروه ها را بگیریم. اما در میانه ی طرفین جای خود را انتخاب می کنیم.

در جبهه ی میمون ها، رهبر آنها سزار (اندی سرکیس) نامگذاری به شدت مناسبی دارد و متوجه می شود رقیب ترشرو و بدنام شده ای به نام کوبا (توبی کبل) در تلاش های او برای برقراری حاکمیت با ثبات اختلال ایجاد می کند و می خواهد برای همیشه از شر قوم و خویش های بدوی و مورد تنفر خود خلاص شود.

در میان انسان ها بحران بر سر سوخت باعث می شود معمار سابق مالکوم (جیسون کلارک) وارد قلمرو میمون ها خارج از سن فرانسیسکو بشود که آنجا یک سد تولید برق به وسیله ی آب وجود دارد که احیا شده و آخرین امید جامعه ی او برای تولید مجدد برق است.

آتش بس هشیارانه ای برقرار می شود، به این شرط که او و همراهانش اسلحه های خود را تحویل بدهند و آنها هم با میل خود اینکار را می کنند. اما در جایی که این سلاح ها از آن آمده اند، سلاح های بسیار بیشتری وجود دارد، در سنگرگاه مرکز شهر که رهبر جنبش مقاومت دریفوس (گری اولدمن) فرماندهی را بر عهده دارد. 

دانلود کلیپ این صحنه

صلح به دفعات متعدد تنها به حرکت کوچک انگشت کشیدن ماشه بستگی دارد. فیلم مؤکداً اثری است که پیامی درباره ی قانون کنترل اسلحه در خود دارد. یک صحنه ی امیدوار کننده میان پسر مالکوم (کودی اسمیت مکفی) و موریس، اورانگوتان بورنئویی فیلم قبی وجود دارد که آنها یک روز صبح با همدیگر یک رمان تصویری را ورق می زنند.

اما خوش بینی و روابط خوب میان دو نژاد در این لحظه با برشی به صحنه ی آزمایش اسلحه ها در شهر، که در نسخه ی سه بعدی مستقیماً به سمت چشم ما نشانه می رود انگار به شکلی بدشگون شلیک شده است، از ذهن پاک می شود. این یکی از ظریف ترین لحظات فیلم نیست اما منظور خود را می رساند.

کمتر ممکن است به جای جمله "دست های مُرده ی سرد" از «چارلتون هستون» یاد جمله ی "پنجه هات رو از روی من بردار" از او بیفتید.

از نقطه نظر طراحی و جلوه های ویژه فیلم با تکیه بر آنچه در فیلم قبلی به دست آمد، ساختاری فوق العاده پیدا کرده است. طراحی صحنه ی اردوگاه میمون ها و دژ انسان ها هر دو به شکلی خیره کننده باورپذیر هستند.

نشانه های جغرافیایی مرکز شهر متروکه ی سن فرانسیسکو که از خزه پوشیده شده اند، این محیط را به جنگل شهری فیلم «من افسانه هستم» محصول ۲۰۰۷ شبیه می کنند که نمونه مشابه درجه بالایی است. وقتی همه چیز در هم می شکند و آشفته می شود، کارگردان فیلم «مت ریوز» و گروه اش فضا را تیره، جهنم وار و به هم ریخته نشان می دهد.

در سراسر فیلم اثر صبوری و هشیاری دیده می شود، همینطور مشغولیت به ایده هایی درباره ی دیپلماسی، بازداری از راه ارعاب و تهدید، قانون و رهبری.

یک پانوراما (نمای 360 درجه) نمایشی فوق العاده از خشونت های موقع شب وجود دارد که در آن کوبا کنترل یک برجک تانک در حال چرخش را به دست می آورد و دوربین آن را در چند چرخش 360 درجه دنبال می کند و همه نوع صدا و آشوبی را در خود ثبت می کند.

گرچه فیلم گاهی در مرز نمایش حماقت میمون های عصبانی پیش می رود، اما در کلیت خود به شیوه ای تأثیرگذار غیر ابلهانه است.جلوه های هنرمندانه به کنار، حتی یکبار هم به نظر نمی رسد که ریوز صحنه ای را تنها به خاطر اینکه نشان بدهد جلوه های ویژه چه خوب انجام شده اند، طراحی کرده باشد.این نقص معمولی است که حتی در لذت بخش ترین فیلم های رقیب همین تابستان هم دیده می شود. 

جلوه های ویژه ی فیلم مجدداً در گروه وتای «پیتر جکسون» تحت نظارت «جو لتری» و «دن لمون» صورت گرفته است و خصوصیت فوق العاده ی موشن کپچر بی نظیر فیلم برای بافت احساسی فیلم هم به شدت ضروری و مهم است.

این جلوه ها برای شخصیت ها چیزی بیش از یک منظره ی تماشایی فراهم می کنند و از طرف دیگر این شخصیت ها هستند که کاری می کنند تماشای این جلوه ها ارزش کنونی را داشته باشد.

مشخص می شود که ریوز با کارآیی روز افزونش دقیقاً همان کسی بود که باید تولید این مجموعه را بر عهده می گرفت، و این تنها به دلیل اینکه فیلم ها کاملاً آراسته و پیراسته هستند، نیست. ما به دنبال آلودگی و تیرگی و ناامیدی هستیم.