منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز ۷.۵ از ۱۰ (۳ از ۴)    

«همسایه ها/ Neighbors» بسیاری از ویژگی هایی را که باعث می شوند کمدی های بی ادبانه و عوامانه محبوبیت بالایی پیدا کنند در خود دارد: روابط جنسی، نمایش اندام های برهنه ی بانوان، مواد مخدر، مصرف پی در پی واژه های ممنوعه و بزن و بکوب و خنده و سر و صدا به سبک فیلم های تلویزیونی.

Director: Nicholas Stoller

در نظر اول شاید بیننده بخواهد «همسایه ها» را در همان رده ی فیلم هایی مثل «خماری / The Hangover» و «ساقدوش ها/Bridesmaids» و فیلم های مشابه دیگر با درجه بندی R دسته بندی کند.

  Seth Rogen                                     Rose Byrne                                  Zac Efron                      

با این وجود در حالیکه نمیتوان ماهیت بزرگسالانه بودن فیلم را انکار کرد، نوعی راستی و صداقت در بعضی از شوخی های فیلم وجود دارد که هم غافلگیر کننده است و هم تازه و روحیه بخش.

شکی نیست که سازندگان فیلم می خواهند ما را به خنده بیندازند اما در انجام اینکار سراغ موضوعی می روند که برای بسیاری از تماشاگران سن بالاتر آشنا خواهد بود: روند گذر کردن از قالب یک دانشجوی بی مسئولیت و تنها در فکر میهمانی به سوی آماده شدن برای پذیرفتن نقش پر مسئولیت پدر یا مادری. 

فیلم در قلمروی شبیه به فیلم قدیمی تری از «ست روگان» با عنوان «حامله/Knocked Up» سیر می کند، از این لحاظ که نشان می دهد وقتی یک پسر اهل مواد مخدر و دیوانه بازی با واقعیت های دوران پدر شدن مواجه می شود چه اتفاقی می افتد.

زندگی، به آن شکلی که او می شناخت، به پایان خط رسیده اما چیز جدیدی جای آن را گرفته است. میهمانی های کل شب با امیدی بیهوده برای بیدار نکردن دخترش جایگزین شده است بلکه خودش هم بتواند شب خوب بخوابد.

نگرانی های همسرش کلی (رُز بیرن) دیگر این نیست که ظاهرش چطوری است یا چه لباسی بپوشد. حالا دیگر نگران این است که چطور به بچه اش شیر بدهد و به مسائل مربوط به این چیزها فکر می کند.صحنه ی خنده داری برای نمایش این مسئله وجود دارد.

«همسایه ها» برای تأثیرات کمدی بعضی حد و مرزها را زیر پا می گذارد اما به هیچ وجه از حقایق مهمی که زیر رویه ی طنز فیلم وجود دارد غافل نمی شود. 

مک (روگان) و کلی مشغول لذت بردن از زندگی رؤیایی آمریکایی در یک خانه ی زیبا در حومه ی شهر هستند که فقط حصار چوبی سفید رنگی کم دارد تا منظره را کامل کند.

آنها دارند با حضور فرزند خود با زندگی کنار می آیند و خود را برای زندگی جدید آماده می کنند که سرنوشت آنها را با اتفاق تازه ای که معادلات را به هم می زند روبرو می کند.

خانه ی کنار دستی به فروش گذاشته می شود و به انجمن اخوت دلتا سای بتا فروخته می شود. در ابتدا دو رهبر انجمن تدی (زک افرون) و پیت (دیو فرانکو) طوری نشان می دهند که به پرورش پیوند همسایگی علاقه دارند و آنقدر پیش می روند که از مک و کلی برای شرکت در یکی از میهمانی هایشان دعوت می کنند.

اما وقتی اوضاع از کنترل خارج می شود و مک پلیس را خبر می کند، تدی به سیم آخر می زند و شرایط به یک جنگ تمام عیار تبدیل می شود.

بهترین لحظات طنز فیلم از دل روابط مک و انجمن اخوت به وجود می آید. کارگردان فیلم «نیکولاس استولر» (کارگردان «فراموش کردن سارا مارشال/Forgetting Sarah Marshall») مفهوم زمانبندی طنز آمیز را درک می کند.

به خصوص یک صحنه، که یک تور آکروبات بازی در آن وجود دارد، دو برابر توانایی بالقوه ی خود ایجاد خنده می کند و این بیشتر به دلیل روش فیلمبرداری آن است.

فیلم در بیشتر مواقع از موارد "حال بهم زن" که در فیلم های سطح پایین جای خود را باز کرده و معمول شده اند، اجتناب می کند. استفاده از آب دهان و بینی در حداقل اندازه ی ممکن قرار دارد.

از استفراغ های جهنده خبری نیست و آن صحنه ای هم که در آن یک نفر بالا می آورد کم اهمیت و جزئی است. با وجود اینکه یک بچه ی کوچک در مرکز داستان وجود دارد، فیلم در استفاده از او برای خلق موقعیت های طنز به شیوه ای موقعیت شناسانه عمل می کند و از بعضی شوخی های تکراری و همیشگی اجتناب می کند.

صحنه ای از خرابکاری کردن بچه دیده نمی شود. «ست روگان» برای نقش خود کاملاً مناسب است، نقش پدری که دلش هوای سالهای مجردی و دوران رفیق بازی را کرده و بعد متوجه می شود این چیزی نیست که در نهایت آرزوی آن را دارد.این شخصیت ترکیبی است از شخصیت روگان در فیلم «حامله» و قهرمان فیلم «Old School» که «ویل فرل» نقش او را ایفا کرد.

روگان و «رُز بیرن» کشش مناسبی دارند و رابطه ی آنها به عنوان زوجی که با وجود اینکه دوران ماه عسل رابطه ی شان گذشته است، هنوز خاطرخواه همدیگر هستند، باور پذیر است.

«زک افرون» که کماکان مشغول تیره و تار کردن آن تصویر سابق شسته و رفته ی خود است، شخصیت منفی قابل قبولی را به نمایش می گذارد. کمدی های بسیار زیادی دارای سیری عادی و قابل پیش بینی شده اند و این ویژگی ها به هیچ وجه پتانسیل خنده دار بودن فیلم را بالا نمی برند.

«همسایه ها» به اندازه ی کافی نوآوری و غیرقابل پیش بینی بودن در خود دارد که حال و هوایی سرزنده و تازه داشته باشد. شکی نیست که فیلم مستحق درجه ی R است و برای کودکان یا اکثر پدربزرگ و مادربزرگ ها مناسب نیست، اما خنده هایی که با دیدن فیلم به لب تماشاگر می آیند به ابتذال آن می ارزند.

«همسایه ها» احتمالاً تا امروز بهترین کمدی امسال است و چیزی را ارائه می دهد که بسیاری از دیگر فیلم های کمدی در ارائه ی آن ناموفق بوده اند: طنز نیش دار با کمی هوشمندی و درون بینی.