منتقد: جیمز براردینلی - امتیاز  از 6.25  از 10 (2.5 از 4)

موفقیت فیلم «تصفیه 2013 The Purge»، تعجب همگان از جمله نویسنده و کارگردان آن جیمز دیموناکو را برانگیخت. بلافاصله پس از این اتفاق، مدیر استودیوی جهانی از وی درخواست کرد تا داستان فیلم پس آیند آن را بنگارد.

نتیجه این تعامل، تولید فیلم داستانی «تصفیه: هرج و مرج» بود که اتفاقات آن در جهانی یکسان با فیلم قبلی منتها یک سال بعد از فیلم اول رخ می دهد.

Director: James DeMonaco

خوشبختانه، دیموناکو علاقمند به انجام کارهای جدید و نه تکرار حمله عناصر بیگانه به جهان می باشد که در فیلم تسویه حساب نمود یافته بودند. این بار، او قاعده ها را بر هم زده است و ما را به جهان بیرحم کوچه و خیابانها رهنمون ساخته است.در نتیجه، یک فیلم حادثه ای محتوی داستانهای بقا تولید شده است.

  Frank Grillo                                     Carmen Ejogo                                    Zach Gilford                  

این فیلم، شباهت های بسیاری به فیلم های ساخت استالونه و شوارتزنیگر در دهه 1980 دارد. با این حال، پاشنه آشیل این فیلم در فرضیات و مبناهای شالوده ای آن می باشد.

مبنای فیلم تسویه حساب، به تصویر کشیدن یک سیاست اجتماعی بحث برانگیز می باشد که منجر به حصول موفقیت های بزرگ شده است. با این حال، این سیاست اجتماعی هزینه های هنگفتی را در بر دارد.

در تاریخ 22 مارس هر سال، قانون کیفری کشور به مدت 12 ساعت به حالت تعلیق درمی آید. همه افراد جامعه مجازند تا هر کاری تمایل دارند، انجام بدهند. حتی افراد مجازند یکدیگر را به قتل برسانند و هیچ مجازات قانونی آنها را تهدید نخواهد کرد.

آنها مختارند افسار حیوان درون خود را رها کنند یا در درون خانه های مستحکم خود پناه بگیرند و از حوادث پیش روی فرار کنند. این عقیده به قدری ظالمانه و خارج از چهارچوب می باشد که تعلیق بی ایمانی را ناممکن می سازد.

طبیعت کنایه ای فیلم  «تصفیه: هرج و مرج» در این بخش، محسوس تر می باشد و میزان هجو و زبان طعنه ای اجتماعی آن، حادتر می باشد. موضوع غیرعادی موجود در این زمینه این است که برخی دوستان من را به یاد فیلم مرد دونده، ساخته شوارتزنیگر انداختند.

همچنین، یک فیلم پس آیند برای «تصفیه: هرج و مرج» ساخته شده است که ظاهرا در پیروی از فیلم عطش مبارزه است.

شخصیت اصلی این فیلم، یک گروهبان ناشناس با بازی فرانک گریلو (که آخرین بار به عنوان یکی از بازیگران بچه های بد در فیلم کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان نقش بازی کرده بود) می باشد که در شب تصفیه حساب از خانه بیرون می آید و هدف خاصی را در ذهن می پروراند: انتقام گرفتن از کسی که در حق او بدی کرده است.

اگرچه نقشه او شتابزده و باعجله طراحی شده است اما زمانی که او تصمیم می گیرد تا جان 4 نفر را که در اثر بدشانسی و اتخاذ تصمیمات اشتباه گیر افتاده اند، نجات بدهد، نقشه او عملی می گردد.

یک مادر به نام ایوا (با بازی کارمن اهوگو)، دخترش به نام کالی (با بازی زو سول)، یک شوهر به نام شان (با بازی زاچ گیلفورد) و همسرش لیزا (با بازی کیلی سانچز) در این به ایفای نقش می پردازند.

کل داستان فیلم، حول این 5 شخصیت می چرخد و به داستان هایی چون عبور و مرور در خیابان های خائنانه و تونل های متروی منتهی به خانه های های امن می پردازد.

در همین راستا، آنها درمی یابند که تصفیه گران و قربانیان تنها افراد درگیر و دخیل در این امر نیستند بلکه دولت اقدام به اجیر کردن یک نیروی ویژه به منظور کمک به افراد برای خروج از این دسته و اقدامات ضربتی به منظور مبارزه با این تصفیه حساب انجام داده است.

فیلم تصفیه: هرج و مرج در مواقعی که به شکل یک فیلم حادثه ای به پیش می رود، موفق و تاثیرگذار است. هر چقدر که فیلم به عمق سیاست های زیربنایی نزدیک تر می شود، خلل ها و ضعف های روایی آن بیشتر نمایان می گردد.

کارگردان فیلم (دیموناکو) انسانی ظریف بین نیست و رویکرد پتک آهنین وی تبدیل به ضربات سهم گین و کشنده ای می گردند. اگرچه صحنه هایی که در مورد به حراج گذاشتن مردم می باشد، از لحاظ سوررئالیستی، تاثیرگذار می باشند اما در نهایت چیزی جز نمود افراد ثروتمند متکبر، نادان و بی عاطفه به نظر نمی رسند.

همچنین، تبیین و تعریف شخصیت ها دارای ضعف های عمده ای می باشد. خوشبختانه، تعداد این موارد زیاد نیست. تنها چند سطر برای ترسیم گذشته غم بار این گروهبان کافی به نظر می رسد اما همین که فیلم فراتر از این مرز گام برمی دارد، این شخص تبدیل به یک شخص مرموز و ناشناخته می گردد؛ گویی که وی یک ماشین قاتل مرموز اما باوجدان می باشد.

تاثیرگذاری «فیلم تصفیه: هرج و مرج» به انتظارات بینندگان بستگی و ربط دارد. این فیلم از همه لحاظ از فیلم اولی بهتر می باشد. با این حال، این به معنای هوشمندتر بودن یا انسانی تر بودن این فیلم حادثه ای نیست.

این فیلم، یک روایت بی پیرایه وحشت آفرین و سرشار از محرک های جنسی می باشد و سیاست های به تقد کشیده شده آن هم به یک اندازه منجر به صعود و سقوط فیلم شده اند.

اکنون، باید به انتظار نشست و نظاره کرد که آیا داستان و فرضیات این فیلم، حق انتخاب را به بینندگان اعطا می کنند یا اینکه فروش و خروش فوق العاده اکران عمومی فیلم را می توان تنها یک بی قاعدگی و یک اتفاق دانست.

گیشه فروش فیلم تصفیه: هرج و مرج نیز تصمیم گیرنده آینده این فیلم در سال جاری خواهد بود.

منتقد: جاستین چانگ - Variety  - امتیاز ۲ از ۱۰

در فهرست فیلم‌های ضروری سینماروها، تماشای یک «بی مصرف‌ها»ی PG-13 به اندازه تماشای بازسازی «داستان توکیو 1953 Tokyo Story» توسط جوئل شوماخر ضروری است.

Director: Patrick Hughes

یا برای توصیف مناسب‌تر این فیلم برای مخاطبان هدفش می‌توان گفت که تماشای «بی مصرف‌ها 3» به همان اندازه لازم است که دریافت یک لگد در کشاله ران ضروری است و گرچه ممکن است این دنباله‌ی از نفس افتاده «بی مصرف‌ها 1و2» به دردناکی تشبیه فوق نباشد، اما بی شک به طرز چشمگیری از وقتشان را تلف می‌کند.

  Sylvester Stallone                              Jason Statham                                          Jet Li               

از صحنه آغازین سقوط قطار تا پایان خوب و خوش این آخرین و طولانی‌ترین نمایش کمپانی لاینز گیت (Lionsgate) از سیلوِستِر اِستالونه و دیگر ستاره های پا به سن گذاشته فیلم‌های گیشه‌ای - این بار بین اسامی مشهور نام مِل گیبسون و هَریسون فورد نیز دیده می‌شود - که نااُمیدانه برای جلب توجه مخاطب نوجوان هر کاری می‌کنند، تا یک اکشن بدون خون و خونریزی تا معرفی یک تیم پشتیبانی جوان تر و جذاب‌تر از مبارزها (بخوانید باسن عمل کرده‌ها) همه و همه وقتتان را تلف می‌کنند.

این فیلم مشخصاً پروژه‌ای سَرسَری برای حفظ این مجموعه پر از مشکل و انتقاد است، در حالی که می‌شد با گوش کردن به حرف یکی از شخصیت‌های فیلم، به مراتب عاقلانه تر عمل کرد: "می دونی، می خوام بی خیال شم، تو هم باید همین کار رو کنی."

«بی مصرف‌ها»ی ساخت اِستالونه در سال 2010 توانست در ایالات متحده به آمار فروش تأثیرگذار 103 میلیون دلار دست یابد و در فروش جهانی توانست رقم 274 میلیون دلار را برای خود ثبت کند؛ قسمت دوم این فیلم در سال 2012 به کارگردانی سایمون وِست نتوانست در خانه بیش از 85 میلیون دلار بفروشد ولی در بازارهای جهانی بخت بیشتری با او یار بود و توانست فروش 305 میلیون دلار را تجربه کند.

اما حتی با نادیده گرفتن زوال تدریجی [طبیعی] محصول و قانون کاهش بازده سرمایه به سختی می‌توان انتظار داشت که فیلم جدید «بی مصرف‌ها»، اثر کارگردان تازه کار استرالیایی پاتریک هیوز، بتواند روند فروش موفق این مجموعه فیلم‌ها را ادامه دهد.

این امر تا حدی به دلیل درز این فیلم به فضای اینترنتی و بیش از 2 میلیون دانلود غیرقانونی از آن است، البته بی شک این رقم تا کنون بیشتر هم شده است. نمی‌توان [به هیچ وجه] کپی غیرقانونی اینترنتی یا هر چیزی از این دست را پسندیده دانست، اما بعد از تماشای «بی مصرف‌ها 3» (که با زمان نمایش ۱۲۷ دقیقه به مراتب طولانی‌تر از دو نسخه قبلی است)، نمی‌توان به آن‌هایی که این فیلم را تحت شرایط کنترل شده - یعنی با کنترل صدا و امکان تماشای فیلم با دور تند - دیده‌اند، حسادت نکرد.

فیلمنامه این اثر که کار سه نویسنده است، حداقل دو تا و نصفی آن‌ها اضافه‌اند، با یک مأموریت متهورانه با شرکت یک هلی‌کوپتر، یک لوکوموتیو سریع‌السیر و انفجارها و جلوه های بصری برونسپاری شده(سپرده شده به پیمانکار) فراوان آغاز می‌شود.

بار دیگر با رهبر گروه بارنی راس (با بازی اِستالونه)، جانشینش لی کریسمس (با بازی جِیسون اِستاتهام) و تیم مبارزان پر از زخم و جرح شان، که معمولاً برای انجام کارهای کثیف دولت در مناطق دوردست استخدام می‌شوند، همراه می‌شویم.

اعضای گروه بی مصرف‌ها اخیراً شکست خورده‌اند، بنابراین بارنی تصمیم می‌گیرد با طراحی یک نقشه فرار یکی از اعضای مؤسس گروه، معروف به دکتر مرگ (با بازی وِسلی اِسنایپز)، که مهارت زیادی در مبارزه با یک تیغ (blade) دارد، را از زندان آزاد کند.

دکتر مرگ تنها بی مصرف اورجینالی نیست که از یک گذشته نامعلوم و یک پیش داستان غیرقابل توجیه سبز می‌شود.

در یکی از پیرنگ های فیلم که در سومالی اتفاق می‌افتد با دوسشمن(دوست و دشمن (frenemy)) قدیمی بارنی، کُنراد اِستون بَنکس (با بازی مل گیبسون)، یک اَبَرتبه کار سخت جان که در گذشته از دست بی مصرف‌ها گریخته و به شدت کارشناس سلاح آن‌ها هِیل سیزار (با بازی تری کروز) را زخمی کرده است، آشنا می‌شویم.

وقتی که بارنی متوجه می‌شود که دو تن از هم تیمی‌های قابل اعتمادش، یک تک تیرانداز سوئدی به نام گونار جِنسِن (با بازی دولف لاندگرن) و یک متخصص مواد منفجره به نام تول رود (با بازی رندی کوچر)، دیگر برای انجام مأموریت های خطرناک این چنینی بیش از حد پیر شده‌اند تصمیم می‌گیرد آن‌ها را از تیم کنار بگذارد و به دستور مأمور سیا مکس درامر (با بازی هریسون فورد) تیم جدیدی از بی مصرف‌های جوان تر و تر و تازه تر را استخدام می‌کند.

بازی این افراد شامل کلان لوتز، گلن پاول، ویکتور اورتیز، قهرمان بوکس، و تنها شخصیت زن فیلم روندا روزی، هنرمند هنرهای رزمی ترکیبی، چندان در یاد نمی‌ماند- در حالی که حتی بازیگران اصلی فیلم به سختی می‌توانند جلب توجه کنند، بار ایجاد جاذبه های فرعی در فیلم بر دوش این افراد نهاده شده است.

طبیعتاً کریسمس و یارانش از دیدن این که خانواده موقتیشان ناگهان با آمدن این دسته از تازه واردها متفرق شده چندان به هیجان نمی‌آیند. و به این ترتیب، «بی مصرف ها 3» سعی می‌کند تا با چند قطره اشک و مقداری ترشح تستوسترون از عمق و صلابت دوستی‌های مردانه که در جنگ شکل گرفته‌اند تقدیر کند و در عین حال فناپذیر بودن انسان‌ها را به رسمیت بشناسد.

این درونمایه به نظر به خوبی با هدف اصلی این مجموعه فیلم‌ها، که در واقع ابراز عشق و ستایش وداع گونه با بسیاری از قهرمانان رو به زوال اکشن‌های دهه 80 و 90 است، عجین شده است. به طوری که بازیگری مفتخرانه در جراید نوشت، "ما [در این فیلم] راکی، ترمیناتور، ایندیانا پولیس، ترانس پورتر، مکس دیوانه، دسپرادو و بلید را داشتیم" او احتمالاً از برشمردن باقی اسامی صرف نظر کرده است: "و در واقع به مدت دو ساعت هیچ چیز جالبی به آن‌ها ندادیم تا بگویند یا انجام دهند.!"

گرچه دو فیلم قبلی به سختی قابل دفاع هستند، ولی حداقل خشونت درجه R شان باعث سرزنده بودن آن‌ها می‌شد. اما از آن حس وحشتناک و خشونت غلیظ در «بی مصرف‌ها 3»، که مشخصاً بنا بر دلایل تجاری برای مخاطبان گروه PG-13 ساخته شده است، خبری نیست.

تصمیم بزدلانه ای که هیجان، تأثیر عاطفی و آن بدنامی باشکوه [دو فیلم قبلی] را از این اکشن زدوده است.

وقتی که فیلم بالاخره به یک پایان نامنسجم در منطقه ای خیالی در جهنم دره خاورمیانه، جایی که ادیتورهای فیلم شون آلبرتسون و پل هارب به بدترین وجه ممکن از تانک های در حال حرکت، موتور سیکلت های تندرو و هلیکوپترهای بمب افکن برای ایجاد حس و حال اکشن گونه استفاده کرده‌اند می‌رسد، یک آن فهمیدن این که چه اتفاقی دارد رخ می‌دهد غیر ممکن است.

اِستالونه موقعیت خود به عنوان سرکرده این سیرک آونگان را با ایجاد یک خط داستانی یک سویه تثبیت می‌کند، در حالی که کِلسی گِرامر به عنوان قاتل مزدوری که در امور تازه واردها به بارنی کمک می‌کند بازی خوبی از خود ارائه می‌دهد. از او فیلم اکشن زیادی ندیده‌ایم، اما با مطالعه نقش‌های وی در «ترانسفورمرز: عصر انقراض» و سریال «رئیس» شبکه استارتز، تماشای گِرامر در نقش یک فرد سرسخت جالب است.

اما شاید چندان تعجبی نداشته باشد که بگوییم گیبسون، کسی است که وقتی روی صحنه می‌آید توجه بسیاری از بیننده‌ها را به خود جلب می‌کند. همچون نقشش در فیلم «ماچته می کشد / Machete Kills»، این ستاره استرالیایی ظاهراً با فرورفتن در نقش یک تبه کار، فرصت را برای فاصله گرفتن از شخصیت خود در زندگی شخصی متلاطمش غنیمت شمرده است و به ما یادآوری می‌کند که تا چه حد می‌تواند در مقابل دوربین کاریزمایش را به رخ بکشد.

بی شک تماشای غرش گیبسون به تماشای ادا و اصول هَریسون فورد - یا دلیل مشابه، به تماشای آرنولد شوارتزنیگر که هر چند سکانس یک بار روی صحنه می‌آید و مثل یک عروسک 250 پوندی این سو و آن سو می‌رود - می‌چربد.

این فیلم بلاهتی است که به خود اجازه داده یک سوپراستار هنرهای رزمی مانند جِت لی را پشت یک مسلسل بنشاند و هر چند وقت یک بار دوربین را به سمت او بچرخاند تا وظیفه‌اش را نشان دهد. با این همه شاید حضور او در حاشیه [این فیلم افتضاح] بهتر از این باشد که بیش از حد دیده شود

یکی از معروف‌ترین بازیگران این فیلم آنتونیو باندراس در نقش گاگلو، یک قاتل متملق و خالی بند که عادت بیان حکایت‌های شخصی‌اش برای دیگران قرار است بار کمیک فیلم را به تنهایی بر دوش بکشد.باندراس به سختی تلاش می‌کند تا بازی خوبی ارائه دهد اما این کار در فیلمی که اکثر آدم‌هایش عکس این را انجام می‌دهند، آب در هاون کوفتن است.